از دیپلماسی اقتصادی ایران و عمان تا پیروزی اردوغان
تاریخ انتشار: ۸ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۵۲۲۸۴
مهم‌ترین عناوین روزنامه‌های امروز _دوشنبه هشتم خردادماه ۱۴۰۲_ را در ادامه می‌خوانید.
به گزارش خبرنگار ایمنا، مطبوعات و رسانه‌های آزاد و شفاف در هر جامعه‌ای از ارکان توسعه و دموکراسی به‌شمار می‌آید، بر این اساس خبرگزاری ایمنا مرور بر بخشی از عناوین مطبوعات کشور را به صورت روزانه در دستور کار خود دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
روزنامه ایران در صفحه نخست امروز خود با تیتر «دیپلماسی اقتصادی ایران و عمان» نوشت: یک سال پس از سفر آیت‌الله رئیسی به عمان که به دعوت رسمی پادشاه این کشور صورت گرفت، روز گذشته سلطان عمان به دعوت رسمی رئیس جمهور وارد تهران شد. «هیثم بن طارق آل سعید» را در این سفر دو روزه، یک هیأت عالی‌رتبه سیاسی و اقتصادی از مقامات عمانی همراهی می‌کند. نه فقط فاصله زمانی کوتاه میان دو سفر، بلکه واقعیت‌های موجود در مناسبات دو کشور است که از آغاز دوره جدیدی از روابط میان ایران و عمان حکایت دارد.
در سفر سال گذشته آیت‌الله رئیسی به عمان، ۱۲ سند همکاری در حوزه‌های انرژی، سیاسی، حمل و نقل، همکاری‌های دیپلماتیک، روابط تجاری و اقتصادی، علمی، محیط زیست و ورزشی به امضای مقامات دو طرف رسید. پیش از این سفر سلطان هیثم به تهران، مقامات عالی‌رتبه دو کشور برای پیگیری اجرای این اسناد و توافقات میان ایران و عمان در سفر بودند. از این رو می‌توان حضور سلطان عمان در ایران را گام مهم دیگری برای پیگیری و گسترش فرایند رو به توسعه مناسبات چندجانبه میان دو کشور ارزیابی کرد.
در این میان، به‌رغم بخش‌های مربوط به مناسبات دوجانبه، برخی هم به جنبه‌های منطقه‌ای این سفر اشاره می‌کنند. بویژه اینکه به‌تازگی، سلطان عمان به مصر سفر کرده بود که در همان حین برخی رسانه‌های عربی از میانجگیری عمان میان ایران و مصر برای از سرگیری روابط گزارش دادند. با وجود همه اینها، دو طرف سهم ویژه‌ای به مناسبات اقتصادی تهران و مسقط می‌دهند. از این رو این سفر را می‌توان گامی برای گشودن افق‌های تازه روابط اقتصادی، از جمله در زمینه انرژی، نفت و گاز و تجارت میان دو کشور دانست.
روزنامه جوان در صفحه نخست امروز خود با تیتر «سلطان میانجی چرا دوباره آمد» نوشت: سلطان عمان دوباره با هدف میانجیگری به ایران آمد. میانجی‌شدن منطقاً زمینه مساعد می‌خواهد. اگر دو طرف دعوا مسائل را غیرقابل‌حل بدانند، میان خود میانجی نمی‌پذیرند، چنانکه در دوران جنگ، از سازمان ملل تا بسیاری از کشورهای منطقه و دیگران می‌خواستند میانجی شوند، اما ایران عقلاً نمی‌توانست بپذیرد که وقتی بیشتر کشورهای جهان پشت صدام درآمده بودند، و بخشی از کشور هنوز اشغال بود، همان کشورها با چهره‌ای دیگر بخواهند میانجی صلح شوند.
در جنگ روسیه و اوکراین نیز از همان آغاز، ابتدا اسرائیل و بعد برخی کشورهای دور و نزدیک اعلام میانجیگری کردند، اما بعداً خبری از کشته‌شدن سربازان اسرائیلی در جنگ با روسیه منتشر و کمک‌های نظامی و اقتصادی برخی مدعیان میانجیگری به اوکراین آشکار شد و در ورای اینها دو کشور متخاصم، مسائل حل‌نشده زیادی داشتند.
بنابراین، میانجی و میانجیگری تاکنون معنا نیافته و ممکن نشده است. به همین‌خاطر باید دید چرا آمدن سلطان میانجی به ایران دوباره معنای خود را پیدا کرده است. اینکه به سابقه دوستی دو کشور پس از کمک ایران به سلطان فقید در غلبه بر گروه ظفار اشاره کنیم، پذیرفتنی و کافی نیست. صرف دوستی، موجب نمی‌شود که سرنوشت کشور را به میل میانجی داد.
روزنامه کیهان در صفحه نخست امروز خود با تیتر «نرخ بیکاری در ۲۳ استان تک‌رقمی شد» نوشت: بررسی استانی نرخ بیکاری در کل کشور نشان می‌دهد، طی سال گذشته نرخ بیکاری در ۲۳ استان تک‌رقمی شده و پایین‌ترین نرخ بیکاری هم در استان سمنان با نرخ ۶ و چهار دهم درصد ثبت شده است.
مرکز آمار ایران گزارش نرخ بیکاری در سال ۱۴۰۱ را منتشر کرد که بر این اساس، نرخ بیکاری در سال گذشته با کاهش دو دهم واحد درصدی به ۹ درصد رسید. نرخ بیکاری ۱۴۰۰ بالغ بر ۹ و دو دهم درصد بوده است. بررسی استانی نرخ بیکاری در کل کشور نشان می‌دهد، طی سال گذشته نرخ بیکاری در ۲۳ استان تک‌رقمی شده و پایین‌ترین نرخ بیکاری در استان سمنان با نرخ شش و چهار دهم درصد ثبت شده است.
پس از استان سمنان که رکوردار کمترین نرخ بیکاری کشور است، استان زنجان با نرخ ۶ و هفت دهم در جایگاه دوم قرار دارد. جایگاه سوم هم به استان ایلام با نرخ ۷ درصدی تعلق گرفته
است.استان‌های مرکزی، خراسان رضوی و قزوین هم با نرخ بیکاری ۷ و سه دهم درصد رتبه‌های چهارم تا ششم کمترین نرخ بیکاری را از آن خود کرده‌اند. استان تهران هم به عنوان پایتخت و پرجمعیت‌ترین استان کشور با نرخ بیکاری ۷ و چهار دهم در جایگاه هفتمین استان از نظر کمترین نرخ بیکاری قرار دارد.
روزنامه وطن امروز در صفحه نخست امروز خود با تیتر «رجب تمام» نوشت: دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه روز گذشته در سراسر این کشور برگزار شد و رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور فعلی این کشور با کسب اکثریت آرا برای سومین‌بار رئیس‌جمهور ترکیه شد. رجب طیب اردوغان که ۲۰ سال است مرد نخست ترکیه محسوب می‌شود، بار دیگر توانست با جلب آرای مردم این کشور رئیس‌جمهور ترکیه شود. اردوغان سال ۲۰۰۳ برای نخستین‌بار به عنوان نخست‌وزیر ترکیه انتخاب شد و تا سال ۲۰۱۴ به عنوان نخست‌وزیر این کشور به کار خود ادامه داد.
با تغییر قانون اساسی در سال ۲۰۱۴ و تبدیل سیستم پارلمانی به ریاست‌جمهوری، اردوغان دوباره در انتخابات شرکت کرد و پیروز شد. او در انتخابات ۲۰۱۸ هم توانست محرم اینچه رقیب خود از حزب جمهوری خلق را شکست دهد و برای ۴ سال دیگر انتخاب شود. اردوغان با پیروزی روز گذشته برای ۴ سال دیگر سکاندار ترکیه باقی ماند و به بزرگ‌ترین سیاستمدار تاریخ ترکیه تبدیل شد.
زمان رای‌گیری دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه دیروز رأس ساعت ۱۷ به وقت محلی (۱۷:۳۰ تهران) و بدون تمدید به پایان رسید تا شاهد اتمام راند دوم انتخابات در این کشور باشیم. مردم ترکیه برای بار دوم به پای صندوق‌های رای رفتند تا میان رجب طیب اردوغان اسلام‌گرا و کمال قلیچداراوغلو با مواضع چپ‌میانه و سکولار، یکی را برای ریاست‌جمهوری انتخاب کنند که در نهایت دوباره اردوغان را تایید کردند. در این دور از انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه بیش از ۶۴ میلیون نفر واجد شرایط رای‌دهی بودند، از جمله ۶ میلیون نفر که در دور اول انتخابات رای اولی محسوب می‌شدند. همچنین ۳,۴ میلیون رای‌دهنده واجد شرایط در خارج از ترکیه حضور داشتند که از ۲۰ تا ۲۴ مه آرای خود را به صندوق انداختند.
روزنامه قدس در صفحه نخست امروز خود با تیتر «برد ناپلئونی در ماراتن نفسگیر» نوشت: دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه روز گذشته در سایه رقابت شدید میان «رجب طیب اردوغان» و «کمال قلیچداراوغلو» دو نامزد تصدی این پست برگزار و در نهایت نتایج اعلام‌شده از پیروزی رجب‌طیب اردوغان حکایت دارد.
براساس نتایج منتشر شده اردوغان با کسب ۵۲/۱۵ درصد آرا در مقابل قلیچداراوغلو با ۴۷/۸۵ درصد، پیروز این ماراتن حساس شد. حضور مردم ترکیه در پای صندوق‌های رأی از ساعت ۸ صبح آغاز شد تا مردم این کشور سیزدهمین رئیس‌جمهور را انتخاب کنند. انتخابات تحت تدابیر شدید امنیتی و با استقرار ۶۰۰ هزار نیروی امنیتی و ۷۳ بالگرد، هشت هواپیما و ۶۱ پهپاد در سراسر این کشور آغاز شد و تا ساعت ۱۷:۳۰ ادامه داشت. رقابت کنونی در ترکیه، تاریخی توصیف می‌شود؛ زیرا برنده آن، جمهوری ترکیه را به دومین سده سالگرد خود خواهد رساند. تحولات دو هفته اخیر نیز نشان می‌داد روی کاغذ و حتی در میدان، شانس قلیچدار اوغلو برای پایان دادن به حکومت ۲۰ ساله اردوغان کاهش یافته است.
همزمان با آغاز شمارش صندوق‌ها بحث مراقبت از آرا به یکی از کلیدواژه‌های مطرح شده از سوی دو طرف بدل شد. اردوغان مقارن با پایان زمان رأی‌گیری و شمار آرا با انتشار پیامی اعلام کرد: از همه برادرانم می‌خواهم تا زمان اعلام نتایج رأی‌گیری، مراقب آرا باشند.
در سوی مقابل، سخنگوی حزب جمهوری‌خواه خلق نیز گفت: اکنون در مرحله حساسی هستیم. باید با جدیت پیگیر شمارش آرا باشیم. نکته جالب دیگر اینکه در حالی که شمارش آرای انتخابات ترکیه در حال انجام بود، آمارهای ارائه شده توسط منابع رسمی و منابع مخالفان کاملاً با یکدیگر در تضاد بودند. منابع رسمی از پیشتازی اردوغان خبر می‌دادند اما منابع وابسته به مخالفان، قلیچدار اوغلو را دارای درصد آرای بیشتر معرفی می‌کردند.
منبع: ایمنا
کلیدواژه: روزنامه روزنامه ایران روزنامه جوان روزنامه کیهان روزنامه وطن امروز شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق انتخابات ریاست جمهوری ترکیه رجب طیب اردوغان ترین نرخ بیکاری نرخ بیکاری دوم انتخابات ایران و عمان سلطان عمان رئیس جمهور روز گذشته سال گذشته دهم درصد دو کشور دو طرف
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۵۲۲۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حمله گازانبری امارت طالبان به تعهدات آبی با ایران
به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه فرهیختگان، روز یکشنبه ۹ اردیبهشت‌ماه در گزارشی با عنوان «تفاوتی بین استراتژی امارت با دوران غنی نیست» به موضوع عدم پرداخت و رهاسازی کامل حقابه سیستان توسط طالبان حتی در این روز‌های پربارش پرداختیم. این در حالی است که علی‌رغم تمام هشدار‌ها درباره وضعیت وخیم آبی در جنوب شرق ایران که ناشی از مسدود بودن راه‌های آبی به این قسمت است، همسایه شرقی همچنان در حال انجام پروژه‌های آبی روی رودخانه‌هاست. به همین منظور عملیات تکمیل پروژه سد «پاشدان»، از سد‌های بزرگ افغانستان در مرز با ایران و در مسیر هریرود، با حضور ملا عبدالغنی برادر، معاون نخست‌وزیرو عبدالطیف منصور، سرپرست وزارت آب و انرژی طالبان در هرات آغاز شده است. کارشناسان حوزه هیدروپلیتیک معتقدند که با ساخت و بهره‌برداری از این سد در بالادست هریرود، تنش آبی در ایران و ترکمنستان تشدید خواهد شد. در همین رابطه با محمدنبی جلالی، پژوهشگر دکتری منابع آب دانشگاه تهران گفتگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
ردپای هندوستان در هریرود
با توجه به اینکه مناقشه رودخانه فرامرزی هریرود با تکمیل سد‌های و کانال‌ها در بالادست افغانستان وارد فاز جدیدی خواهد شد، این مناقشه و به‌خصوص سرمایه‌گذاری هندوستان در حوضه هریرود و پروژه‌های آتی شان مورد توجه خواهد بود. محمدنبی جلالی، پژوهشگر دکتری منابع آب دانشگاه تهران و عضو هیات اندیشه‌ورز هیدروپلیتیک و دیپلماسی آب بنیاد نخبگان کشور درباره این مناقشه گفت: «به‌طور کلی شاید بشود سرمایه‌گذاری هند در پروژه‌های آبی و غیرآبی افغانستان را در میراث استعمار جست‌وجو کرد؛ وقتی تاریخ هند به‌خصوص یک قرن اخیر را مرور می‌کنید تا سال ۱۹۴۷ مستعمره بریتانیا بود و بعد با هند چندپاره مواجه شدیم که به کشور هند و پاکستان و بعد‌ها پاکستان شرقی (بنگلادش) تقسیم و سبب مناقشات متعددی همانند مناقشه حل‌نشده کشمیر می‌شود. از همین رو با توجه به موقعیت جغرافیایی افغانستان که در مهار آب فرامرزش دارد باعث شد این کشور به‌جدیت سراغ سرمایه‌گذاری روی مهار این منبع برود و عملا بتواند از طریق افغانستان برای خودش اهرم‌های فشار ایجاد کند. به هر حال افغانستان بخشی از ظهور و تداوم دیپلماسی آبی و عوامل سیاسی-اجتماعی در این منطقه را در سیاست‌های هیدروپلتیکی که با توجه به موقعیت بالادستی که در چهار حوضه‌اش دارد می‌تواند پیش ببرد. البته موضوع فقط مربوط به ایران نیست؛ رودخانه فرامرزی کابل که در نزدیکی آتوک در پاکستان به رود سند منتهی می‌شود، خودش پتانسیل مناقشه آبی عظیمی را دارد. جالب است که همین مناقشه هم شاید به تعیین مرز استعماری خط ریورند ۱۸۹۳ برگردد که بریتانیا برای در امان ماندن هند شرقی از نفوذ شوروی به قبایل پشتون خودمختاری داد، حتی ردپای بریتانیا در مناقشه هیرمند به‌وضوح قابل مشاهده است. جایی که مرز سیستان درونی و بیرونی را گلداسمیت بریتانیایی تعیین می‌کند و خاوری‌ترین دلتای رودخانه هیرمند را به‌عنوان مرز بین دو کشور قرار می‌دهد. گذشته از ردپای ناخجسته استعمار؛ هند با تقریبا دو میلیارد دلار پنجمین کشوری است که بیشترین سرمایه‌گذاری را در پروژه‌های آبی و غیرآبی افغانستان انجام داده؛ از بورسیه تحصیلی بگیرید تا استخراج معادن و.... اما در زمینه پروژه‌های آتی، نمی‌خواهم به این موضوع ورود کنم که امارت اسلامی به‌جدیت دنبال این است که با مهندسی اجتماعی تحت پروژه‌هایی همچون «قوش‌تپه»، مهاجران اخراجی پاکستان را در «آمودریا» که منابع دست‌نخورده عظیم انرژی را دارد بارگذاری کند، فقط می‌خواهم از یک پروژه دیگر تحت عنوان TAPI بگویم که به دلایل ناامنی در افغانستان به تعویق افتاده بود. درباره اهمیت این پروژه همین کافی است که بوش زمان حمله به افغانستان می‌گوید تکمیل استراتژی جنگ ما تکمیل پروژه تاپی است که قرار است گاز ترکمنستان را از طریق افغانستان به پاکستان و هند انتقال بدهد و هدفش تامین سالانه ۳۳ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی به جنوب آسیاست.
همین چندروز قبل آقای «آمانوف»، رئیس اجراییه شرکت خط گاز تاپی، در مجمع سرمایه‌گذاری انرژی ترکمنستان در پاریس اعلام کرد که ترکمنستان به تکمیل بخش خود از پروژه لوله گاز تاپی متعهد است. ضمنا این نگرانی هم وجود دارد که این لوله گاز جایگزین مسیر طرح خط لوله گاز صلح بین ایران و پاکستان و هند هم باشد، یعنی عملا علاوه‌بر اینکه منابع آب را مهار می‌کند به‌جد دنبال این است که وابستگی‌اش را به منبع انرژی ما کم کند. به نظرم پرواضح است که به سرانجام رساندن این پروژه‌ها موقعیت ویژه‌تری در مذاکرات به طرف افغانستانی می‌دهد.
ماجرای ابرپروژه سد سلما در بالادست رودخانه هریرود
این پژوهشگر درباره ابر پروژه سد سلما که کمی بعد از استقلال هند از بریتانیا پروژه سد سلما با حمایت‌های این دو کشور در زمان داوودخان شروع شد گفت: کمی بعد از استقلال هند از بریتانیا، پروژه سد سلما با حمایت‌های این دو کشور در زمان داوودخان شروع شد، ولی به دلیل ناآرامی‌های داخلی فراز و فرود‌هایی داشت تا نهایتا در دوران رئیس‌جمهور غنی در ۱۳۹۵ با ظرفیتی حدود ۶۵۰ میلیون مترمکعب و با حمایت مالی ۳۰۰ میلیونی هند به بهره‌برداری رسید. جالب است که نخست‌وزیر، آقای مودی قبل از افتتاحیه بند سلما به ایران می‌آید و توافقنامه چابهار را امضا می‌کند و هنوز بعد از سال‌ها خلف وعده کار واقعی انجام نشده است. همچنین در مراسم افتتاحیه سد سلما می‌گوید: «این پروژه راه صلح برای همگان را انتخاب کردم.»
شاید کسی با این نکته موافق نباشد و نگاهم به مناقشات بین کشورها کمی رئالیستی است، اما به این روند باید دقت کرد. استعمار کهن روزگاری هند را با ابزار زور و حمله نظامی تسخیر کرد و امروز فقط شیوه استعمار متفاوت شده و با مصادره واژه صلح و استخدام مجریان، همان شیوه قبلی را در کشورهای دیگر دنبال می‌کند. واقعیت این است که سایه استعمار همچنان هم بر سر مسائل و رفتار‌های دولت‌ها حاکم است و اصطلاحا «استعمار پوست انداخته» و حال «استعمار نوین» به شیوه‌ای دیگر به دنبال تسلط و نادیده‌گرفتن حق ملت‌هاست.
در عصر حاضر اگر کمی حواس‌مان جمع باشد متوجه می‌شویم که استعمار فرانو چطور بر باور و منش ملت‌ها و هویت‌شان به‌طور نامحسوس و بدون اینکه خود استعمارگران یا حتی مجریان بومی حضور مرئی داشته باشند چنگ می‌زند تا مناقشات آبی و غیرآبی را تشدید کند. شاید اهمیت دیپلماسی عمومی در مناقشه آبی مثل مناقشه هیرمند و هریرود در گذر زمان با تکمیل کانال و بند‌های انحرافی و وابسته کردن جامعه محلی بالادست به این منبع حیاتی روشن‌تر شود؛ در زمانی که عملا ماهیت مناقشه از دولت-دولت به دولت-مردم شیفت پیدا کرد.
واقعا نمی‌خواهم شرایط را اورژانسی نشان بدهم. چون اولین کاری که در این شرایط می‌کنیم تراشیدن پروژه اورژانسی با پول بیت‌المال است. در واقع می‌خواهم توجه کنیم که در آستانه حذف‌شدگی قرار داریم و مورد هجمه استعمار آبی هستیم و امروز هیچ چیزی مثل عنصر زمان مهم نیست.
حقابه تاریخی هیرمند تقلیل پیدا کرده است
مناقشه آبی میان دو کشور، قدمتی به تاریخ افغانستان دارد و در سال‌های اخیر به بحرانی جدی تبدیل شده. جلالی درباره رهیافت برون رفت از این شرایط تضاد منافع گفت: «نگرانی عمیق این است که کشورهای دیگر در نتیجه پرداختن صحیح به شکست‌های دیپلماسی آبی شان در گذشته و بازتعریف نحوه همکاری در‌مورد مسائل آب‌های فرامرزی، راهی برای آینده دیپلماسی آبی شان ترسیم کرده اند و سوال این است که آیا ما به این درک رسیده‌ایم که اگر بگوییم «در دیپلماسی آب چندان موفق نبوده ایم» متهم به تحریف واقعیت نشویم؟ البته موافقم که فضا آنچنان هم تاریک نبوده و نیست؛ اما اگر بپذیریم حقابه تاریخی معاهده هیرمند در صد و اندی سال و در طول تاریخ روابط بین دو کشور ایران و افغانستان تقلیل پیدا کرد تا نهایتا به ۱۶ درصد رسید یا طی دوران تکمیل سد انحرافی کمال خان، که هرچند تلاش‌هایی شد و حتی اخیرا دکتر ظریف هم در مصاحبه شان اذعان داشتند که با علم به اینکه سد انحرافی کمال خان برای منحرف کردن سیلاب است و حقیقتا هم همین است، وارد گفتگو شدند، اما بلاخره باید بپذیریم که علی رغم تلاش‌های دستگاه دیپلماسی، نتوانستیم احداث این بند را به تعویق بیندازیم و سد انحرافی کمال‌خان تکمیل شد.
سوال اساسی این است که مصر چگونه در مناقشه رود نیل با اتیوپی و سودان توانست سال‌ها احداث سد رنسانس (النهضه) را به تعویق بیندازد؟ از چه ابزار‌هایی استفاده کرد؟ از سد کمال خان که گذشت، اما قرار است برای سد بخش آباد روی سرشاخه فراه رود در آینده چه اتفاقی بیفتد؟ چه ابزار‌هایی برای به تعویق افتادن احداث سد بخش آباد -که میخی است بر تابوت کما‌رفته سیستان- داریم؟ نکته اساسی این است که حتی افغانستان با اندوخته تجاربش فارغ از اینکه چه دولتی و حکومتی مستقر باشد مشخص کرده راهبرد هیدروپلیتیکی اش در مواجهه با مناقشات با همسایگانش چیست. اما ما با توجه به وضعیت هیدروپلیتیکی خاصی که داریم و در جایی بالادستی، در جایی میان‌دست و در جایی پایین‌دست هستیم و تک تک این رودخانه‌های فرامرزی چالش‌ها و بازیگران متعدد خودش را دارد، چه راهبرد هیدروپلیتیکی و ابزار قدرتی داریم؟ مثلا روی هم همین رودخانه هریرود در قسمت پایین دست با ترکمنستان چالش جدی بازسازی کانال «قره‌قوم» را داریم یا راندمان پایین آبیاری در بخش کشاورزی را داریم.
در قسمت بالادست با طرف افغانستانی با توسعه یک‌جانبه سد و کانال هایش بدون توجه به آب مورد نیاز پایین دست مواجهیم و حتی هیچ توافقنامه‌ای روی این رودخانه فرامرزی با افغانستان نداریم. ما هنوز مشخص نکرده ایم چه دکترین هیدروپلیتیکی خاصی برای این حوضه‌های فرامرزی داریم. همچنین اخیرا در لحظات آخر بعد از سال‌ها گزارش کمیسیون تلفیق برنامه هفتم توسعه با تصویب بند الحاقی ۱ ماده ۳۹ موافقت کرد که «نقشه راه دیپلماسی آب در چهارچوب دیپلماسی کلان کشور» تهیه شود؛ ضمن اینکه آیا این هم سندی است که قرار است به بایگانی برود یا سندی است که درنهایت قرار است یک دکترین برا حوضه‌هایی با چالش‌ها و بازیگران متعدد تجویز کنیم؟ در دکترین ما نسبت دیپلماسی انرژی ما با مناسبات و تعاملات هیدروپلیتیکی آب‌های فرامرزی قراره دیده می‌شود؟ فرهنگ چطور؟ ترانزیت چطور؟ چابهاری که کانون رقابت هند و چین است؟ آیا با هند ادامه بدهیم که ۸ سال بدعهدی مکرر کرده آن هم با ۸۵ میلیون دلار؛ در چنین پروژه راهبردی، نمی‌بایست چند میلیارد دلار قرارداد باشد؟ اینها فقط سوال است.
توقع دارید حس گل پیروزی ایران مقابل استرالیا را داشته باشیم؟
این پژوهشگر درباره میزان حقابه‌ای که این روز‌ها رهاسازی شده گفت: «اجازه بدهید این نکته را هم یادآوری کنم؛ ما هم حقیقتا خوشحالیم از اینکه اندک آبی از حقابه ایران را دریافت کردیم ولیکن اینکه در تریبون رسمی یک نهاد رسمی اعلام می‌کنیم تا این لحظه اینقدر از حقابه هیرمند رهاسازی شد، این ابزار قدرت است؟ این دیپلماسی عمومی است؟ واقعا هم شاید توقع داشتند ما حس گل پیروزی ایران مقابل استرالیا در جام جهانی ۱۹۹۸ را تجربه کنیم!
وقتی ابزار‌های قدرت مصر در تعویق احداث سد رنسانس را بررسی می‌کنید که چه کرد، یکی از ابزار‌های بسیار مهمش همین به‌کارگیری صحیح از دیپلماسی عمومی بوده است. ولی ما از این ظرفیت کم‌نظیر دیپلماسی عمومی به‌درستی استفاده نمی‌کنیم.
شاید زمانی سازش مبتنی‌بر مذاکره «برد-برد» حداقل در سطح فکری ایده جذابی بوده تا به یک نتیجه دوجانبه سودمند برسیم؛ اما واقعیت جهان امروز حقیقتا متفاوت شده است. کشورها اصولا حاضر نیستند در مذاکرات‌شان سهم برابر یا کمتری از طرف مقابل برای ملت‌هایشان بگیرند. ما باید تجدید نظری در رویکردهایمان در مذاکرات داشته باشیم و باید به این بیندیشم که چطور در مذاکرات می‌توانیم یک پای بالاتر بگذاریم و موقعیتی عالی برای خودمان و خوب برای دیگری ایجاد کنیم.
من‌حیث‌المجموع فکر می‌کنم فیصله دادن به اثرات هیدروهژمونی در حوضه آبریز بین‌المللی هریرود که بین چند کشور مشترک است و علی‌الخصوص‌انگیزه کشور بالادستی مثل حکومت امارات اسلامی که حاکمیت مطلق سرزمینی و توسعه یکطرفه رودخانه‌ها را بدون توجه به پیامد‌های آن در کشورهای پایین دست در پیش گرفته، حقیقتا مسیری صعب‌العبور است؛ به‌ویژه اینکه روشن است سیاست‌های دولت نوپای طالبان در راستای توسعه زیرساخت‌های آبی و ساخت سد و تکمیل کانال‌ها به درهم‌تنیدگی این مناقشه خواهد افزود.
از طرفی دیگر این را هم در نظر داشته باشید که تقریبا جهان در حال تجربه سومین انتقال قدرت است. هرچند ایران همیشه در چنین بزنگاه‌هایی در طول تاریخ تحت فشار بوده است؛ اما بخشی کوچکی از رهیافت را شاید در پاسخ به این سوال بشود جست‌وجو کرد که راهبرد کلان ما در این شرایط گذار نظام بین‌الملل که مشخصه اصلی آن بازتوزیع قدرت، ثروت و بازنویسی قواعد بین‌المللی است، آیا این است که باید در تنهایی استراتژیک به سر ببریم یا با توجه به اینکه انزواگرایی، انفعال و عدم تعامل نه با ژئوپلتیک ایران سازگار است، نه با فرهنگ سنتی ایران، از طریق چندجانبه‌گرایی و ائتلاف‌سازی مبتنی‌بر همکاری راهبردی به استقبال این جهان پسا‌قطبی برویم؟ و حالا در سطوح پایین‌تر، چطور این کلان راهبردمان، قرار است توسعه پایدار و امنیت آبی را برای ما به ارمغان بیاورد تا دچار خفگی هژمونی نشویم؟! و چطور می‌شود به یک بازتوزیع مجدد قدرت بین بازیگران درگیر این مناقشه آبی دست بزنیم تا در این حوضه آبریز فرامرزی فضا‌ها را دوباره پیکربندی و تفسیر کنیم. حقیقتا نمی‌دانم که آیا روزگاری می‌رسد که بتوانیم موقعیتی را با ابزار‌های قدرت‌مان ایجاد کنیم که در مذاکرات آبی مان یک پای بالاتر بگذاریم و موقعیتی عالی برای خود و خوب برای دیگری ایجاد کنیم یا خیر. امیدوارم.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت